Younes, 29 jaar, woont in een studio van de SSH, maar moet hier in juni 2023 uit.

Voor zijn studie Journalistiek is Younes jaren geleden naar Utrecht gekomen. De eerste periode van zijn studententijd woonde hij in Studentencomplex De Sterren en sinds begin 2021 heeft hij via de SSH (woningcorporatie Student Housing) een fijne studio gevonden op De Uithof. Ondertussen is Younes werkzaam als redacteur en presentator en hij heeft zijn studie dit jaar afgerond. Vanwege dit laatste heeft hij een brief ontvangen van de SSH dat hij in juni 2023 zijn studio uit moet. Hij moet plaats maken voor nieuwe studenten, aangezien hij niet meer studeert.

Sindsdien is hij dagelijks bezig met de zoektocht naar een nieuwe plek om te wonen, maar dit is een flinke uitdaging voor hem. Woningen in de vrije sector vallen allemaal buiten zijn budget en voor een sociale huurwoning staat hij niet lang genoeg ingeschreven. Younes corrigeert zichzelf hierbij: “Nou ja, een kamer van 9m2 in de vrije sector behoort nog wel tot mijn financiële mogelijkheden, maar als bijna dertiger en werkend is het niet heel gek toch dat ik nét iets minder studentikoos wil?”. 

Wat zijn dan wel zijn eisen? “Eigenlijk heel weinig. Een eigen ruimte zou fijn zijn en daarbij een veilige buurt” aldus Younes. Als dertiger terug gaan naar zijn ouders is ook geen optie. Bovendien wonen zij in de buurt van Kijkduin. Het gevolg? Elke dag besteedt Younes wel tijd aan zijn zoektocht. Meermaals op een dag ververst hij de woningzoek-apps waar hij gebruik van maakt. Hij reageert talloze keren, maar tot op heden zonder succes. Op dit moment overweegt hij om samen met vrienden iets te zoeken om op deze manier de huurprijs te kunnen delen met elkaar.  Maar helaas…hiermee lopen ze aan tegen het feit dat huiseigenaren vaak geen vriendengroepen willen, maar stellen. 

Younes zoekt stug door. Gelukkig heeft hij nog even, maar met de huurprijzen die alleen maar verder stijgen houdt hij zijn hart vast.

Senna, 19 jaar, woont in een tijdelijke kamer. Maar wat moet ze hierna?
In 2021 is Senna vanuit Maastricht naar Utrecht gekomen voor haar studie. Sinds haar inschrijving was het al snel duidelijk dat ze op zoek moest naar een woonplek in Utrecht, want elke dag op en neer reizen tussen het zuiden en Utrecht is gekkenwerk. Na een lange zoektocht vond ze eindelijk een kamer bij iemand in huis. Helaas bleek dit geen oplossing voor de lange termijn. Al snel kwam ze erachter dat haar woonsituatie niet langer veilig was vanwege achterstallig onderhoud. Afgelopen juni is het dak van de kamer doorgezakt waardoor er regenval naar binnen kwam. Alles stond blank en haar spullen raakten beschadigd. Senna is toen midden in de nacht halsoverkop vertrokken en heeft radeloos een paar uur op Utrecht Centraal gezeten. De weken die volgden stonden voornamelijk in het teken van logeren bij vrienden en haar ouders, want teruggaan naar haar kamer was uitgesloten.

De zoektocht naar een nieuwe woonplek startte opnieuw, maar tot op heden heeft Senna nog niets gevonden voor de lange termijn. Sinds een maand zit ze in onderhuur (470,- euro voor 10m2), maar hier moet ze begin oktober weer uit. Ze zoekt dus stug door, maar komt gewoonweg nergens tussen. Ze reageert zeker wel op vijf kamers per week, maar ontvangt niet eens een respons. Zoals ze zelf zegt: “Ik ben bijna 20 en val overal buiten de boot. De meeste studentenhuizen zoeken 23+ers die bijna klaar zijn met studeren of al werken, makelaars willen vier keer de netto maandhuur als inkomen en bij bijvoorbeeld de SSH (woningcorporatie Student Housing) sta ik “pas” twee jaar ingeschreven, waardoor ik altijd eindig op een te lage plek om überhaupt te mogen hospiteren”. 

Dit voorbeeld van Senna maakt ook duidelijk dat de doorstroom vanuit studentenhuizen naar starterswoningen niet meer vanzelfsprekend is, waardoor de gemiddelde leeftijd in studentenhuizen stijgt. Senna wordt vervolgens als “te jong” bestempeld waardoor haar leeftijdsgroep steeds moeizamer aan een kamer komt. Aangezien teruggaan naar haar ouders geen optie is vanwege de reisafstand naar haar studie blijft Senna doorzoeken: “ik zal wel moeten wil ik mijn studie en werk in Utrecht blijven doen!”

Bennie, 37 jaar, heeft na negen jaar dakloos te zijn geweest eindelijk zicht op een eigen plek.

Negen jaar geleden is Bennie gescheiden van zijn toenmalige vrouw. Het koophuis is per executie verkocht. Zijn ex vrouw had samen met de kinderen al snel een nieuwe sociale huurwoning, omdat zij lang ingeschreven stond bij Woningnet. Bennie had zich hier echter nooit ingeschreven. Want waarom zou hij, met een koophuis en vaste baan? Gelukkig kon hij tijdelijk bij zijn vader terecht, maar het verdriet rondom de scheiding van zijn vrouw en kinderen overheerste zijn situatie.

Bennie vluchtte voor dit verdriet. Hij zocht veel afleiding. Elk weekend stond er wel een feestje of festival op de planning, het kon niet op. Maar wat leuk begon, ging van kwaad tot erger. Hij greep vaker naar de drank en drugs om zijn verdriet even te vergeten. In deze periode is Bennie ook zijn baan verloren en hopte hij van huis naar huis. Eerst bij zijn vader en daarna… overal en nergens. Wat begon als een vlucht, heeft vijf jaar lang geduurd.

Vijf jaar lang had Bennie geen vaste woonplek. “Ik gleed steeds verder af. Ik betaalde rekeningen niet meer en ben een tijd onvindbaar geweest. Ze hebben me zelfs uitgeschreven in Nederland.” Hij zag zijn kinderen amper. Na vijf jaar vond de Jeugdbescherming het genoeg en mocht Bennie zijn kinderen helemaal niet meer zien als hij zo door zou gaan.

Dit opende Bennies ogen en bleek het keerpunt. Het bericht van de Jeugdbescherming kreeg hij om 10.30 uur te horen. Om 15.30 uur stond hij al voor de deur bij de Herstart. Dat is een inloopvoorziening voor mensen zonder dak boven het hoofd, waar je maximaal 18 dagen mag verblijven. Want wat er ook gebeurde, hij moest weer op het rechte pad komen. Voor zijn kinderen. Na twee weken Herstart heeft hij achtereenvolgens nog acht maanden bij de daklozenopvang Sleep Inn, twee weken bij de NoiZ (opvang in zelfbeheer) en drie maanden bij de crisisopvang gezeten. Daarna kreeg hij via de Tussenvoorziening een woning met twee huisgenoten toegewezen.

Op dit moment woont Bennie ook met twee huisgenoten in een tweede woning via de Tussenvoorziening. Hij doet vrijwilligerswerk bij de NoiZ en is begonnen met een opleiding tot ervaringsdeskundige om zo anderen te kunnen helpen. Sinds begin april heeft Bennie eindelijk zicht op een woning, dus het is nu wachten tot hij bericht krijgt. Eindelijk, na negen jaar, een eigen plek!

Tommy, 23 jaar, woont momenteel in Crisisopvang De Dijk

Tommy woonde bij zijn moeder en stiefvader in IJsselstein. Hij werkte daar in een kroeg en gebruikte veel drugs. Doordat Tommy zich niet erg thuis voelde in zijn eigen huis verliep de communicatie met zijn moeder en stiefvader erg moeizaam. Tommy liet nooit weten waar hij was, hoe laat hij thuis zou komen of wat zijn plannen waren. Het nachtwerk in de kroeg kwam de situatie uiteraard ook niet ten goede. Toen zijn werk daar ten einde kwam, leek er wat middelengebruik betreft hoop. Maar toen was het al te laat. Zijn drank- en drugsgebruik zette door. Een nieuwe baan vond hij wel, maar al het geld ging gelijk richting de drank en drugs.

De communicatie met zijn moeder en stiefvader ging van kwaad tot erger. Uiteindelijk liep eind juli de emmer over. Tommy moest thuis weg en heeft toen 18 dagen doorgebracht bij de Herstart. Herstart* van het Leger des Heils is de eerste plek waar je je kan melden als je dakloos bent geworden. Zijn verblijf hier heeft zijn ogen geopend. In korte tijd sprak Tommy veel anderen zonder vaste woonplek en zijn conclusie was dan steeds: dit wil ik niet. “Ik wil een eigen plek en mijn leven weer op de rit krijgen!”

Ondertussen zit Tommy in Crisisopvang De Dijk van Youké. Hier mag hij maximaal drie maanden zitten. Maar zijn plan is absoluut om voor die tijd een nieuwe, eigen plek te vinden. Hij zit dan ook niet stil en is direct weer aan het werk gegaan via een uitzendbureau. Want zonder werk, geen inkomen en zonder inkomen, geen geld voor een dak boven het hoofd. Tommy heeft weinig wensen en eisen, maar wil wel het liefst in Utrecht blijven zodat hij niet terug hoeft naar zijn oude omgeving. “Een keuken of badkamer delen? Geen probleem. Maar een eigen kamer zou wel erg fijn zijn”.

“Ik ben klaar met mijn verslaving en besef heel goed waar ik mee bezig ben geweest. Het leven draait niet alleen maar om feesten en het gezellig hebben. Er moet hard voor worden gewerkt. Ik heb altijd veel steun gekregen van mensen om mij heen en vooral ook gevoeld dat ze er onvoorwaardelijk voor mij waren. Nu is het tijd om zelf de touwtjes in handen te nemen en een basis te creëren. De afgelopen weken heb ik grote stappen gemaakt om mijn leven weer op orde te krijgen, maar wat ik nu nodig heb is een eigen plek. Zodat ik vanuit een veilige omgeving weer kan gaan opbouwen en uiteindelijk ook weer kan starten met een HBO opleiding.” Heb jij de gouden tip voor een woonplek voor Tommy? Ga naar https://www.uitjedakloos.nl/wat-kan-jij-doen/

* Herstart is een kortdurende opvang voor volwassenen. Herstart helpt onder andere bij inschrijving in de gemeente, het aanvragen van een uitkering of het vinden van een baan of dagbesteding.

Hannah, 30 jaar, die als geboren en getogen Utrechter écht heel graag in haar stadsie wil blijven

“Ik ben geboren en getogen in Utrecht en dit voelt dan ook echt als mijn stad. Ik voel me verbonden met Utrecht en wil hier niet weg” aldus Hannah. Haar hele sociale leven speelt zich af in de stad en ze werkt ook in Utrecht. Dus hier wonen lijkt dan ook de meest logische keuze. Maar helaas lijkt dit voor Hannah op dit moment vrijwel onmogelijk.

Als starter verdient ze prima, maar niet genoeg om in haar eentje minstens 1000,- euro neer te leggen voor een woning in de vrije sector. En dat is vaak nog exclusief de hoge bedragen die hier tegenwoordig bovenop komen voor gas, water en licht. Momenteel woont Hannah nog in een particulier studentenhuis voor 600,- euro inclusief. Hannah werkt inmiddels als relatiebeheerder en heeft een stabiel inkomen. Ze wil dolgraag iets voor zichzelf. Grote eisen heeft ze echt niet, maar gewoon een plekje dat ze niet meer hoeft te delen zou al fijn zijn. Nu haar zoektocht langer duurt, wordt haar zoekgebied steeds breder en haar budget steeds groter. Waar het Nibud als richtlijn geeft om maximaal een derde van je salaris uit te geven aan huisvesting, is de grens bij Hannah al opgeschoven naar 50/50.

Hannah staat ondertussen al acht jaar ingeschreven bij Woningnet, maar zelfs dit blijkt niet lang genoeg te zijn om een reële kans te maken op een sociale huurwoning. De wachttijd in Utrecht is opgelopen tot 12 jaar. Hannah moet dus kijken naar woningen in de vrije sector, maar daar komt vaak weer een hoge inkomenseis bij kijken waar ze niet aan kan voldoen. Een koopwoning behoort ook niet tot de mogelijkheden, want haar hoge studieschuld heeft invloed op het hypotheekbedrag dat ze maximaal kan krijgen.
De generatie van Hannah lijkt dubbel pech te hebben: minder tot geen studiefinanciering – waardoor vaak een schuld – in combinatie met bizarre stijgingen van de huurprijzen. Hannah ziet het dan ook steeds somberder in, maar geeft niet op. Want op de vraag waarom ze dan niet net buiten Utrecht gaat zoeken, antwoord ze heel standvastig: “Ik wil niet weg uit mijn stad, dus ik zet de zoektocht voort”.

Peter*, 40 jaar, belandde in een situatie waarin hij als Nederlands docent gedeeltelijk moest werken vanuit de daklozenopvang.

Ruim anderhalf jaar geleden zijn Peter en zijn ex uit elkaar gegaan. Het huurhuis waar ze met hun dochtertje in woonden stond op zijn naam, maar de laatste jaren was ook Peters ex-vriendin opgenomen in het huurcontract. Zijn lang gespaarde Woningnet-punten zijn toen ook op haar naam gezet. Omdat Peter geen gezag over zijn dochter had aangevraagd, heeft de rechter besloten dat zijn ex-vriendin en dochter in het huis mochten blijven. Gevolg was dat Peter op straat kwam te staan.

Daar stond hij dan: als docent Nederlands, midden in een coronapandemie, zonder kind en zonder spullen, op straat. Peter zocht hulp bij Herstart. Dat is een inloopvoorziening voor mensen zonder dak boven het hoofd waar je maximaal 18 dagen mag verblijven. Na die 18 dagen had Peter nog geen nieuwe woonruimte en is hij bij zijn broer op de bank gaan slapen. Na drie maanden bij zijn broer, is Peter teruggekeerd naar Herstart. In die periode ging zijn werk als Nederlands docent gewoon door. Vanwege de pandemie moest een gedeelte van de werkzaamheden, zoals ouderavonden en vergaderingen, vanuit huis plaatsvinden. Peter nam noodgedwongen vanuit de opvang, via zijn laptop, deel aan deze digitale gesprekken. Ook hij zag in dat dit geen houdbare situatie was en besloot te gaan bankhoppen. Met zijn laptop en een tas vol spullen heeft hij overal en nergens gelogeerd. Zo heeft hij bijna een jaar lang geleefd zonder dat er een mogelijkheid was om écht ergens onderdak te vinden. En dat terwijl overal het lerarentekort zo groot is.

Ondanks deze schrijnende situatie is Peter gewoon blijven werken. Hij heeft zelfs gekeken of hij met zijn beroep voorrang kon krijgen op een woning. “Ik heb twee keer voorrang voor beroepsgroepen aangevraagd, maar dit is twee keer afgewezen. Ik had geen recht op urgentie en ook hulpverlening was er niet, omdat ik een baan heb en geen acute psychiatrische problemen” aldus Peter. Ofwel, hij viel overal tussen wal en schip. Na maanden zonder vaste woonplek is het Peter eindelijk gelukt en woont hij sinds kort in een woning van 21m2 voor 800,- euro per maand, net buiten Utrecht. Hij is blij met het dak boven zijn hoofd, maar heeft nog steeds de wens voor een woning dichter bij zijn dochter en werk. Ook iets meer ruimte zou erg welkom zijn.

*Peter is niet zijn echte naam

Shailesh, 36 jaar, slaapt al anderhalf jaar op de bank bij vrienden.

Het leven lachte Shailesh toe. In januari 2020 vertrok hij vanuit Nederland naar Bonaire en maakte van zijn passie zijn werk. Hij is dansdocent en daarnaast foto- en videograaf in de culturele sector. Als ZZP’er had hij leuke opdrachten op het Antilliaanse eiland, maar toen kwam corona. Dit betekende minder cultuur, minder toeristen en dat terwijl alles duurder werd op het eiland. Om die reden keerde Shailesh uiteindelijk binnen een jaar terug naar Nederland.

Maar ook in Nederland zaten we middenin een lockdown en lag de volledige culturele sector en evenementenbranche stil. Het gevolg? Amper werk voor Shailesh. Met weinig inkomsten moest hij op zoek naar een woning. Na even zoeken vond hij gelukkig iets: een kamer boven een café. De eigenaar van dit café was eigenaar van het volledige pand en gaf aan vreselijk omhoog te zitten qua personeel (op dat moment mocht horeca open zijn tot 22.00 uur). Shailesh hielp hem uit de brand door niet alleen in het café te werken, maar ook een promotievideo te maken voor het café. Shailesh kreeg tegen zijn verwachting in, niet betaald voor zijn diensten. Daarom stopte hij met zijn werk voor de caféeigenaar. Die zette Shailesh op zijn beurt zonder pardon op straat. Helaas kon Shailesh hier niets tegenin brengen, want er was geen huurcontract.

Nu, anderhalf jaar later, slaapt hij nog steeds op de bank bij vrienden in Utrecht. Of hij dan nooit bezichtigingen heeft gehad? “Tientallen! Ik heb elk lijntje uitgezet wat ik maar kon verzinnen, maar tot nu toe zonder succes”, aldus Shailesh. Nu zijn werk als ZZP’er weer een beetje aantrekt, hoopt hij snel alsnog iets te vinden. Alleen zijn vooralsnog alle woningen waar hij voor in aanmerking komt, buiten zijn financiële bereik. Voor een sociale huurwoning staat hij niet lang genoeg ingeschreven en bij een particuliere woning wordt er al gauw een aantal maanden borg gevraagd wat hij niet in één keer kan neerleggen. Dus voorlopig blijft het voor Shailesh bij logeren bij vrienden…